در طول تاریخ انسان ها همیشه نیاز داشتند که منطقه ها را تحت سلطه و نفوذ خود قرار دهند و به یک سیستم یکپارچه ارتباطی که بتوانند همیشه تحت نظر داشته باشند، دست پیدا کنند. هدف هنوز همان است، اما هرچقدر زمان می گذرد، این فکر با فناوری و ابداعات بیشتر توسعه می یابد. در گذشته وجود یک کتابخانه – به ویژه کتابخانه بزرگ – در یک کشور نشانه توسعه یافتگی محسوب می شد، همچنان که در 50 سال گذشته طول خط راه آهن، جاده و… نشان توسعه یافتگی بود، اما در 30 سال گذشته به دنبال ایجاد رابطه منطقی و معقول دانشمندان، سرمایه گذاران، بیمه گرها و… تحولی در این زمینه رخ داد و پارک های فناوری نوین سر برآوردند. نخستین بار در پارک فناوری نوین در امریکا در یک منطقه جغرافیایی، تولید فناوری افزایش یافت و با ایجاد رابطه یی صحیح، رابطه یی پایدار میان تولید علم و فناوری و دیگر اجزا شکل گرفت. از آن پس چرخه ایجادشده به انسان برای رسیدن به هدف و آرمان نهایی، یعنی ایجاد سیستم یکپارچه اطلاعاتی کمک کرد و باعث شکل گیری شرکت های بین المللی و ارتباط بین ارگان ها و سازمان های مختلف کشورها با یکدیگر شد. اما در دو دهه گذشته به لطف فناوری های نوین ارتباطی، شکل های ارتباط نیز تغییر کرد و با ورود اینترنت، نگاه ها به سمت و سوی دنیای مجازی چرخید، رفت تا جایی که پارک های فناوری مجازی نوین مورد توجه قرار گرفت. سه چالش عمده در جامعه ایران درباره طرح پژوهشی پارک های فناوری مجازی وجود دارد که نداشتن زیرساخت های لازم برای ایجاد این پارک ها و در واقع عدم وجود تکنولوژی های نوین ارتباطی موجود در ایران، نداشتن فرهنگ استفاده از اینترنت و پارک های فناوری مجازی و ناهمگونی جامعه یا استفاده همگانی تمام قشرها و استقبال نکردن تصمیم گیران و مدیران کشور از طرح های نوین و سیستم یکپارچه اطلاعی به دلیل آشنا نبودن با آن از مهم ترین این چالش ها است. مشکل اول با ورود تکنولوژی های نوین قابل حل است و مشکل دوم نیز با ورود قشر دانشجو به پارک های مجازی می تواند حل شود، اما چالش سوم را نمی توان به آسانی حل کرد و اجرایی شدن این طرح های پژوهشی نیازمند آشنایی بیشتر آنها با نوآوری ها است و هزینه های مرتبط با این فناوری است که هم اکنون آن را تقبل نمی کنند. تنها راهکار ایجاد استفاده بیشتر از پارک های فناوری مجازی جذب مخاطب بیشتر و کوتاه کردن زمان پذیرش استفاده کننده ها و اعضا به شرکت و عضویت در پارک است که این کار نیز در اولین پارک مجازی ایران صورت گرفته تا جایی که هم اکنون زمان پذیرش و عضویت در پارک فناوری مجازی در دنیا حداقل سه ماه است به دو هفته در ایران تقلیل یافته است.

صادق عبداللهی
http://www.cibloggers.com/?p=4397