ورزشکاری را در نظر بگیرید که در استادیوم برگزاری مسابقات المپیک پا به میدان می گذارد. او سرش را بالا می گیرد، چند نفس عمیق می کشد و عضلاتش را تکان می دهد. هزاران تماشاچی حاضر در ورزشگاه با شنیدن صدای او از بلندگوهای استادیوم او را تشویق می کنند، اما چشمان او هیچگاه از مسیری که قرار است در آن بدود منحرف نمی شود. وقتی تپانچه ی شروع مسابقه به صدا در می آید، او از جای خود شلیک می شود و با بیشترین توان ممکن شروع به دویدن می کند.