دنیای ما پر است از آدم هایی که رؤیاهایی در سر دارند. اما چیزی که این دنیا به آن بیشتر نیاز دارد آدمهای رؤیاپردازی است که یک بار برای همیشه تصمیم بگیرند «رؤیاپردازی» تنها یادگارشان در این دنیا نباشد. رؤیاهای بزرگ باید با تلاش بی انتهایی همراه شوند که خود آن نیز نیازمند ایمانی راسخ است.
چگونه است که اینهمه انسان رؤیاهای بزرگ و فوق العاده ای دارند، اما تنها تعداد کمی از آنها به رؤیای خود جامه ی واقعیت می پوشانند؟ چطور کسی با منابع محدود می تواند تا جایی پیش برود که دنیا را تغییر دهد؟
آنهایی که موفق می شوند رؤیای خود را
زندگی کنند و آنهایی که آن را با خود به گور می برند تفاوت کوچکی با هم دارند.
